Rok 2015 – wchodzę na rynek pracy. Obserwuję osoby zarządzające w kolejnych firmach i odczuwam na sobie konsekwencje ich błędów. Po kilku latach zdaję sobie sprawę, że to co jest dla mnie oczywiste i jasne, dla mojego otoczenia pozostaje niewidoczne. Z czasem zaczynam doradzać moim przełożonym, jednocześnie pnąc się po szczeblach korporacyjnej drabiny. Sama zaczynam zarządzać. Przychodzi mi to naturalnie, z łatwością i wielkim poczuciem odpowiedzialności. Z zaskoczeniem obserwuję ponownie, że jestem jedną z nielicznych, dla których zarządzanie i praca z człowiekiem jest tematem oczywistym, choć złożonym. 

Postanawiam iść w coaching, żeby bliżej pracować z ludźmi. Kończę akredytowane kursy, zdobywam pierwszych bezpłatnych klientów i opuszczam korporację, żeby rozwijać coaching. Trafiam do firmy handlowej na pół etatu na stanowisko asystenckie, żeby mieć na rachunki i skupić się na rozwoju działalności. Już w pierwszym miesiącu widzę nieprawidłowości w komunikacji i organizacji. Wbrew zdrowemu rozsądkowi idę do właściciela firmy i tłumaczę mu, dlaczego moje stanowisko nie jest potrzebne. Potrzebne są usprawnienia organizacyjne i rozwiązanie konfliktów między pracownikami. I słyszę: „Działaj”. 

I tak się zaczęło. Wspólnie zmienialiśmy strukturę, wprowadzaliśmy porządek organizacyjny, spisywaliśmy procedury, rozwiązywaliśmy konflikty, wpletliśmy coaching i mentoring do wsparcia i rozwoju pracowników. A ja w końcu czułam się spełniona i znalazłam swoje miejsce. I wtedy to zrozumiałam. Zrozumiałam, że moją misją jest praca z kadrą zarządzającą nad zrowymi relacjami i organizacją w przedsiębiorstwie. Bo kiedy zmieniają się nawyki osób zarządzających, zmienia się komfort pracy ich zespołów.